Οι καθρέφτες ανέκαθεν αποτελούσαν αγαπημένα του στοιχεία!
Μα μπορεί κανείς να υποστηρίξει πως αποτελούν και διφορούμενα σύμβολα!
Από την άλλη, έχουν μια ικανότητα που κανένας, -ίσως-, δε θα μπορούσε εύκολα να αμφισβητήσει: αντανακλούν επάξια την πραγματικότητα.
Η πραγματικότητα αυτή τον τρόμαζε πιο πολύ απ’οτιδήποτε άλλο.
Εκείνη τη μέρα, όμως, ήταν κι εκείνη που
έγινε και πραγματικά άτρωτος.
Διότι πίστευε πως όλα έρχονται τη σωστή στιγμή, αρκεί να μην πάψεις να συνεχίζεις!

…………

Δεν ήξερε, αλήθεια!
Εκείνος ποτέ του δεν έμαθε να αγαπά.
Ίσως και να το φοβόταν, ξέρεις, το να αγαπήσει και να αγαπηθεί.
Άλλωστε, ο φόβος και η αγάπη ποτέ δεν είχαν άριστες σχέσεις μεταξύ τους!
Καμιά δεν ήταν αρκετή.
Σε καμία δεν άξιζε να αποκαλυφθεί· να της δείξει αυτό που πραγματικά κρυβόταν μέσα του.
Και το είχε αποδεχτεί πως στο δικό του αδιέξοδο, κανένα φως και κανένα σκοτάδι δε θα τον λύγιζε.
Έτσι, προχωρούσε κάθε μέρα σέρνοντας μαζί του όλο του το σκοτάδι, σκεπάζοντας οτιδήποτε, άδειλα φωτεινό προσπαθούσε να το αγγίξει.
Το κατατρόπωνε, και συνέχιζε.
Δε σταματούσε!
Δεν μπορούσε…
Ένας θηρευτής που η λαχτάρα του για λύτρωση ήταν ασίγαστη· ασταμάτητη.
Ακατανίκητη!
Ένα άδειο κουφάρι που απελπισμένα επιζητούσε με σφοδρότητα να αγαπηθεί.
Μάταια, άγρια, μπορεί και βίαια.
Δεν λογάριαζε.
Τίποτε και κανέναν.
Τα συναισθήματα είχαν τώρα παραχωρήσει τη σκυτάλη στο μίσος που τον έθρεφε.
Η καρδιά του φλέγοταν στην ιδέα να κατασπαράξει.
Και θηράματα υπήρχαν κάθε λογής.
Ανυποψίαστα κι ευκολόπιστα.
Εκείνος δεν κρατούσε ποτέ τις υποσχέσεις του περί επιστροφής.
Παραμόνευε, κι όταν εκείνες ένιωθαν χαμένες κι ευάλωτες ήταν εκεί για να τους προσφέρει αυτό που διακαώς αναζητούσαν:
ΑΓΑΠΗ.
Η αγκαλιά του γινόταν απροσπέλαστη, και ήρεμες, αφήνονταν για να την νιώσουν τόσο ζεστή, τόσο σφιχτή, τόσο αποπνικτική, τόσο ασφυχτική.
Ένα διεστραμμένο παιχνίδι θύτη και θύματος, με την διαφορά πως η νίκη αυτή τη φορά, ήταν από την αρχή ολοκάθαρη.

………….

Μέχρι σήμερα, φημολογείται πως στις πιο ευάλωτες στιγμές μας είναι εκεί.
Στις μεγαλύτερες λύπες μας, στις ανυποψίαστες χαρές μας βρίσκεται εκεί, να χαμογελάει κρυφά και να περιμένει.
Περιμένει την κατάλληλη ευκαιρία για να μας κάνει να επιπλεύσουμε στο δικό του σκοτάδι.
Μαζί!
Να μας αγκαλιάσει, για να μας αποδείξει για μια ακόμη φορά πως ο έρωτας είναι πάντοτε παρών για να σε δει να καταρρέεις!