Εκείνες οι Κυριακές έμοιαζαν να είναι τόσο χαρούμενες, που η άρνησή μου να αφεθεί φάνταζε τόσο ανούσια. Για λίγες στιγμές, εκείνη η περίοδος της ζωής μου έμοιαζε σαν μια μακρινή, κακή ανάμνηση.

Είχα αρχίσει να συνηθίσω στην παρηγοριά της νέας μου πραγματικότητας. Ήθελα να συνηθίσω τη νέα μου πραγματικότητα και είχα πείσει τον εαυτό μου να το προσπαθήσουμε μέχρι τέλους. Μαζί!

Οι μέρες κυλούσαν ομαλά κι ευχάριστα, ν διαδέχονται οι μία την άλλη. Η νέα μου ζωή έμοιαζε τόσο ιδανική, τόσο προσεκτικά δομημένη, που θα συμφωνούσε κανείς πως δεν επιδέχονταν καμια είδους διόρθωση. Κι εγώ εκεί, να περνώ ανάμεσα από ανθρώπους, μέρη, εικόνες, ήχους, μυρωδιές· το ένιωθα όμως, πως κάτι δα εκεί έλειπε. Το ένιωθα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Το ένιωθα να μου λείπει, αλλά δεν ήθελα να γυρίσει πίσω!

Οι επιστροφές με αναστάτωναν, με αποδιοργάνωναν θα μπορούσε πολύ εύκολα να υποστηρίξει κάποιος που με γνώριζε καλά. Ποτέ μου δεν κατάφερα να μάθω πως θα πρέπει να φέρομαι σε αυτές, μα τώρα σαν να είχε έρθει η ώρα μα τις αντιμετωπίσω με τον πιο δύσκολο, κι άγνωστο για μένα, τρόπο. Αυτή τη φορά, ο χειρότερος μου φόβος ήταν ταυτόχρονα κι απαραίτητα αναγκαίος για την “ σωτηρία “ μου!

Όσο, λοιπόν, εκείνοι οι γυρισμοί ετοιμαζόνταν νωχελικά να δώσουν και πάλι το παρόν στη ζωή μου, εκείνη κυλούσε σε γνωστούς, ασφαλείς ,- για την ώρα -, ρυθμούς.

Η καθημερινότητα που με πλαισίωνε φάνταζε αλώβητη, ακατανίκητη, σαν κανείς και τίποτα να μην μπορούσε να την διαπεράσει και πως οι άνθρωποι μου θα βρίσκονταν εκεί, στυλοβάτες για μια ακόμη φορά. Μα κατά βάθος το ήξερα, το γνώριζα καλύτερα απ’ όλους πως στα σημαντικότερα ζητήματα της ζωής μας, είμαστε πάντα μόνοι μας. Ήταν η φορά όμως, που ευχόμουν να μην είμαι μόνη… Κι αυτή η φορά θα αργούσε να φανεί! Είχε έρθει. Για μενα.

……………..

Το παρελθόν είναι επικίνδυνο πράγμα, ειδικά όταν σε κυνηγά παντού, μη δεχόμενο την δίκη σου επιθυμία να το αφήσεις πίσω σου.

Εκείνη την περίοδο οι βάσεις μου για να το αντιμετωπίσω δεν ήταν ακλόνητες κι εγώ δεν πατούσα γερά στα πόδια μου, σαν άλλοτε. Μπορεί να φοβόμουν να το παραδεχτώ, – ακόμη -, αλλά στ’αλήθεια όλη μου η “ νέα “ ζωή, μπορούσε να καταρρεύσει μέσα σε μια στιγμή.

Η ζήλεια και ο φθόνος των άλλων για την τέλεια πραγματικότητα την οποία ζούσα, μπορούσε τώρα μπροστά στα μάτια όλων να γκρεμιστεί σαν ένας πύργος από τραπουλόχαρτα.

Μα αυτό δε θα το άφηνα να συμβεί…