Ξέρεις, καμιά φορά τα καταφέρνω και κρύβομαι καλά απ’ αυτό που
είμαι.
Όχι επειδή δεν έχω επιλογή, αλλά γιατί κάθε φορά γίνομαι ολοένα και
καλύτερος στο να ‘’εξαφανίζω’’ αυτό που είμαι.
Τόσο ανατριχιαστικά που μπορεί πλέον να μην ξέρω ποιός είμαι, γιατί
είμαι κι αν είμαι…
Γιατί είμαι;
Αν είμαι…
Και σε ποιόν ή σε τί χρησιμεύει αυτό που είμαι…
Άραγε, είμαι αυτό που οι άλλοι θέλουν να με πείσουν πως είμαι;
Ή μήπως, είναι εκείνοι αυτό που θέλω εγώ, θαμπά, να βλέπω πως
είναι;
Ατέρμονος ο κύκλος, μακάβρια η πορεία του.
Ατελές το νόημα, ατελέσφορη και η σημασία του.
Μα ξέρεις, προσπαθώ να γίνω αυτό που από πάντα επιθυμούσες να με
δεις να γίνομαι…
Μοχθώ να ξεφύγω από τον φόβο του να με μετατρέψεις σε κάτι που δε
θέλω να με δω, να γίνομαι.
Σε εκείνο που όλοι τους, θα’ θελαν να δουν να μου συμβαίνει…
Γιατί θα γίνω… Σίγουρα θα γίνω αυτό που πρέπει και θέλησα από
μικρός να γίνω!
Θα έρθει εκείνη η ‘’καμιά’’ φορά, που άλλο πια δε θα κρύβομαι.
Και θα σε περιμένω… Γιατί θα έχω γίνει αυτό που με απελπισία
προσπάθησες να μην γίνω!
Θα σε περιμένω… Μέχρι τη στιγμή που εσύ θα πάψεις πια να είσαι αυτό
που οι άλλοι σ’ αφήνουν να πιστεύεις πως είσαι.
Εκεί, κρυμμένος, θα σε περιμένω…!