Και τότε ήταν που τον ρώτησα: “ Τι να ξέρεις άραγε για μένα; Για την δίκη μου ζωή..; Για το πόσο απελπιστικά κυλάει η ζωή μου μακριά σου; Μα κι αν ξέρεις, τώρα τι ζητάς; Γιατί γυρνάς πίσω;” Ποτέ δεν ξέχασα την παρουσία σου – ίσως και να μη θέλησα

Κι έκλαψα, έκλαψα κι απόκαμα όλα τα βάσανα, όλα τα βάρη που κουβαλούσε βαθιά μέσα της η ψυχή μου. Μάλλον φταίει που καμωμένες θα’θελε κανείς να λέγει πως είναι πολλές οι ριμάδες οι αμαρτίες μέσα μου. Κοντοστάθηκα λίγο στην άκρη του κρεβατιού, απέναντι από το μεγάλο φωτεινό, – κάποιες φορές

Κι έτσι, ετοίμαζα για πολύν καιρό τις φτερούγες που θα με πετούσαν μακριά. Σμήλευα, προσέθετα, κι αφαιρούσα. Σαν να’θελε ο λογισμός μου να αλλάξει κατιτίς. Έγινα Θεός, κι έκανα ό,τι ήθελα, δίχως στάλα να ανταριάζω το μέσα μου Κι αυτή η μέρα γίνηκε, έφτασε! Σημάδια που πεισματικά αγνοούσα. Κινήσεις που

Εσύ; Πιστεύεις πως υπάρχει; Πιστεύεις; Ναι ή όχι; Η ερώτηση είναι απλή, μα η δυσκολία επέρχεται στην απάντηση. Εγώ έχω ζήσει μέσα σε αυτήν. Έμαθα να ζω! Καθημερινά, λίγο στην αρχή. Πιο τακτικά στην πορεία. Έμαθα, όμως! Στην αρχή δυσκολεύτηκα να τη συνηθίσω. Όσο περνούσε ο καιρός ξεκίνησα να την

Κι έτσι, εκείνη τη μέρα κατάλαβα πως για να πας μακριά, πρέπει να κάνεις ένα βήμα τη φορά. Αργά, μα σταθερά. Αργά, για να μπορούσα να θυμάμαι καθώς ξεχνούσα. Και καθώς θα ξεχνούσα, να μπορούσα να θυμάμαι, για να ονειρεύομαι! Εκείνες δεν μ’άφηναν ποτέ να περπατώ μόνος. Έμοιαζαν με κατάρες