Κι εγώ σε κρυφοκοίταζα για μια τελευταία φορά από την άκρη της κλειδαρότρυπας. Μήπως και φανείς… Σιγά-σιγά, οι εικόνες άρχισαν να ξεθωριάζουν απ’τη μνήμη μου: ποια ήσουν και τι γύρευες εκεί; Έπιανα τον εαυτό μου άλλοτε άτρωτο, ακατανίκητο, κι άλλοτε πάλι κουλουριαζόμουν κρατώντας με σφιχτά,μήπως έτσι και καταφέρω να με

Οι καθρέφτες ανέκαθεν αποτελούσαν αγαπημένα του στοιχεία! Μα μπορεί κανείς να υποστηρίξει πως αποτελούν και διφορούμενα σύμβολα! Από την άλλη, έχουν μια ικανότητα που κανένας, -ίσως-, δε θα μπορούσε εύκολα να αμφισβητήσει: αντανακλούν επάξια την πραγματικότητα. Η πραγματικότητα αυτή τον τρόμαζε πιο πολύ απ’οτιδήποτε άλλο. Εκείνη τη μέρα, όμως, ήταν

Φεύγοντας, μου είπες να προσέχω… Ξέρετε, είναι από’ κείνες τις φράσεις που εμείς οι άνθρωποι επιζητούμε μανιωδώς να τις ΄΄συνδέσουμε΄΄με ανεκπλήρωτους έρωτες, απωθημένα, αγάπες και σχέσεις πρόχειρα γεφυρωμένες χωρίς κανένα παρόν. Από εκείνες που δε θα ευδοκιμούσαν σε κανένα μέλλον, και πιθανότατα, δε θα αποκτούσαν και κανένα παρελθόν ώστε να

Το ξέρω πως μια μέρα θα ξυπνήσω, και δε θα σε βρω στο διπλανό δωμάτιο, ξαπλωμένη. –Πάντα νωρίς σηκώνεσαι.. Το ξέρω πως κατεβαίνοντας εκείνη την ατελείωτα μαρμάρινη σκάλα που από μικρό παιδί σε θυμάμαι να φωνάζεις πως πρέπει να κρατιέμαι από το κάγκελο για να μην πέσω και ‘’ φάω

Κάτω από τη μεγάλη μαρμάρινη σκάλα του γραφείου έμοιαζαν όλα να κινούνται στους καθημερινούς, φυσιολογικούς τους ρυθμούς. Σαν μια sonata γεμάτη από χρωματισμούς και άψογα εκτελεσμένα legato. Τίποτα δεν πρόδιδε αυτό που θα ακολουθούσε… Εκείνο το διάστημα της ζωής μου θα μπορούσε με ευκολία να χαρακτηριστεί από μια νηνεμία· τίποτε