Αρχική

Κι εγώ σε κρυφοκοίταζα για μια τελευταία φορά από την άκρη της κλειδαρότρυπας. Μήπως και φανείς… Σιγά-σιγά, οι εικόνες άρχισαν να ξεθωριάζουν απ’τη μνήμη μου: ποια ήσουν και τι γύρευες

Οι καθρέφτες ανέκαθεν αποτελούσαν αγαπημένα του στοιχεία! Μα μπορεί κανείς να υποστηρίξει πως αποτελούν και διφορούμενα σύμβολα! Από την άλλη, έχουν μια ικανότητα που κανένας, -ίσως-, δε θα μπορούσε εύκολα

Φεύγοντας, μου είπες να προσέχω… Ξέρετε, είναι από’ κείνες τις φράσεις που εμείς οι άνθρωποι επιζητούμε μανιωδώς να τις ΄΄συνδέσουμε΄΄με ανεκπλήρωτους έρωτες, απωθημένα, αγάπες και σχέσεις πρόχειρα γεφυρωμένες χωρίς κανένα

Το ξέρω πως μια μέρα θα ξυπνήσω, και δε θα σε βρω στο διπλανό δωμάτιο, ξαπλωμένη. –Πάντα νωρίς σηκώνεσαι.. Το ξέρω πως κατεβαίνοντας εκείνη την ατελείωτα μαρμάρινη σκάλα που από

Κάτω από τη μεγάλη μαρμάρινη σκάλα του γραφείου έμοιαζαν όλα να κινούνται στους καθημερινούς, φυσιολογικούς τους ρυθμούς. Σαν μια sonata γεμάτη από χρωματισμούς και άψογα εκτελεσμένα legato. Τίποτα δεν πρόδιδε

Πολλές είναι εκείνες οι φορές που κάθομαι και συλλογιέμαι πως θα είχε εξελιχθεί, τόσο η ύπαρξη όσο και η ζωή μου αν δεν είχα περάσει ποτέ εκείνο το κατώφλι. Τι

Από μικρό παιδί αναρωτιόμουν γιατί οι άνθρωποι τείνουν συνεχώς να αλλάζουν παρέες, συντρόφους, φίλους και κύκλους, μην ξέροντας μάλλον κι οι ίδιοι καν πως ο φαύλος κύκλος του να “πηγαινοέρχεσαι”,

Αμέτρητες είναι εκείνες οι φορές που στην ουσία τους δεν χρειάστηκε να αποφασίσουμε για κάτι. Από τη στιγμή που έχουμε επιλεχθεί για να υπάρξουμε σ’αυτόν τον κόσμο, η επιλογή καθίσταται

Τη μέρα εκείνη δεν ήξερε τι να περιμένει. Δεν ήξερε τι θα συμβεί. Κι εκείνη η μέρα δεν άργησε να έρθει. Χρειάστηκε μονάχα μια ώρα και το είχε βρει στα